UN HOME QUE SEMPRE FICABA DURMINGO II
O doutor non atinaba a dar unha resposta as preguntas dos pais e dicia que lle parecia que xa se vira outro caso no extranxeiro pero seguro de todo non estaba. Tamen dicia que seguramente fora un virus.Outra volta tamen lles dixo co agallo de darlles un alento de esperanza que esas cousas pasaban en canto o rapaz dera os primeiros estirons. Lerias e mais lerias, en canto medrou as cousas foron a pior.Veña a durmir.Pero cos ollos ben abertos, como calquera de nos. En realidade o que pasaba era que tiña o corpo esperto pero a sua alma dormida.
Me gusta
Comentar
Compartir
