Cando unha flor se agosta e se consuma
e unha luz negra na retina incide
o corazón que late e que me abruma
quer que esta miña tempestade olvide.
Páxaro de asas onde habita a bruma
vehemente como un lume que divide
a noite nosa, algún delirio, a escuma
que foxe no albor, sobre esa vide.
Desexo que retorne a aurora, o canto
da breve chuvia, o doce territorio
do xílgaro de das algas, da ardentía.
Os meus ollos agardan o esponsorio
das luces e das sombras encuanto
o soño que morreu xa se esvacía.
Me gusta
Comentar
Compartir
Bruno Arias
Eliminar comentario
¿Seguro que quieres eliminar este comentario?