@amiñaprofedegalego, En ti pensaba todos os días, cada hora, cada minuto, cada momento, cada segundo. Nos teus dous enormes e preciosos ollos azuis que, con só velos, facíanme soñar. Naquel fermoso e único sorriso que facía que o meu corazón se acelerase mentres a brisa do verán xogaba coas caracolas do teu cabelo. Naquelas pequenas e fráxiles mans que apretaba con forza para que non te alonxases de min pero… a todo chégalle o seu fin.

@amiñaprofedegalego, Nunca poderei esquecer aquelas tardes xunto a ti na praia, contemplando desde as rochas o solpor e escoitando o ruxir das ondas. Aquelas conversas telefónicas que non tiñan fin cando fóra había tormenta e non se podía saír. Aínda que te dixen que te ía esquecer, por máis que o intento non o consigo.

@amiñaprofedegalego, Necesito que volvas para poder dicirte canto te quero e canto te boto de menos. Sé que estás moi lonxe e que posiblemente non nos volvamos a ver pero quero que sepas que moitas veces pecho os ollos e imaxínome que ti aínda estás sorrindo ao meu carón. É verdade iso que din: "non sabemos o que temos ata que o perdemos".