Arco da Vella

Tamén coñecido como:
Arco de lúas, arco do ceo, arco do trono, circo da vella, gancho da vella, marco da vella, marco das vellas, risco da vella, seña da auga, a ponte coloreada, as sete colores, arco de vella, arco das vellas, arco de vellas, arco das bruxas, arco das mozas ou arco das novas.

Refraneiro

Arco da vella,/ vaite de aí, que as nenas bonitas non son pra ti
Arco da vella a levante, fala ós bois para adiante.
Arco da vella, auga na terra.
Arco da vella, nin chove nin neva.
Arco da vella no levante, fala ós bois pra diante.
Arco da vella ó anoitecer, bo tempo ó amañecer.
Arco da vella ó levante, anda cos bois para adiante.
Arco da vella ó mediodía, chuvia pra todo o día.
Arco da vella ó poñente, antepón os bois e vente.
Arco da vella ó poñente, ceiba os bois e vente.
Arco da vella ó poñente, colle os bois e vente.
Arco da vella ó poñente, mariñeiro ¡alerta!
Arco da vella ó poñente, mariñeiro en pé.
Arco da vella ó poñente, recolle os bois e vente.
Arco da vella ó poñente, saca os bois e vente.
Arco da vella ó poñente, solta os bois e vente.
Arco da vella ó radiante, dálle ós bois para diante.
Arco da vella ó raiante, ¡ei, boi! ¡ei!, pra adiante.
Arco da vella ó raiante, afala os bois para diante.
Arco da vella ó raiante, fala ós bois e vente.
Arco da vella ó raínte, anda boi pra diante.
Arco de vella ó poñente, pícalle ós bois e vente.

Cantigueiro

Arco da vella,/ vaite de aí,/ que as mozas de agora/ non son para ti.
Arco da vella,/ vaite de aí, que as nenas bonitas non son pra ti.
Arco da vella,/ vaite de aí,/ que andan os porcos/ a fosar en ti.
Arco da vella,/ revolve na terra. / Col dido monín,/ que non chova por min./ Col dido polgar,/ que chova no mar.

Arco da Vella encol do barrio de San Valentín, Fene. [Provincia da Coruña].
Fotografías realizadas coa Nikon D3100:
http://www.galaicum.gal/2017/0....5/arco-da-vella.html

Maquis [Guerrileiros]

Mollados polos ríos de sangue
fuxiron para agochárense os guerrilleiros,
e galegos berros estarreceron,
e un groso sentimento contestatario naceu.
Xurdiu un sentir amotinado e subversivo
ante a barbarie macabra xerada
polo fascista poder establecido
aniquilador das persoas libertarias.
Unha península en plena posguerra
filtrando persoas, mortes e condenas
guerrilla valente defende a súa terra
contra a ditadura do xugo e das frechas.
Maquis agochados nos bosques,
nas covas, nas furnas e nas leiras,
homes valentes, combativas guerrilleiras
fuxindo dos franquistas de roupa negra
que cazaban persoas coma aguias feras
e tinguían con sangue a cor da súa bandeira.

Poesía creada por Xurxo M. Gago Chao

O Nemeton do Galaicum:
http://www.galaicum.gal/2017/0....5/maquis-guerrilleir

Desleixamento Ferrol Vello [III]
Sen Palabras...
http://www.galaicum.gal/2017/0....5/desleixamento-ferr

Percebeir@s

Hai persoas valentes
que arriscan todo por amor
e cada impulso da súa forza
é alimento para quen ben queren,
digno labor protector.
Hai labores perigosos
dependentes da sorte que vai
que fan loitar contra as ondas,
contra a ameaza das rexas rochas,
contra a inmensidade do implacábel mar.
E un negro día,
no que a sorte fuxiu co vento,
mergulláronse as esperanzas todas;
e de súpeto, nuns minutos,
o mar decide e arrebata
e o alento que antes deu queda en nada
e as familias fican rotas
e as ilusións fragmentadas.
O mar amorea almas
xunto as rochas percebeiras,
almas de xente boa
que unha mañá foi teimar
e coa sorte fuxidía
e pola auga coa súa porfía
non puido retornar.
Fican as pegadas das vivencias
das valentes persoas xenerosas,
reminiscencias de amor e dor,
no mar crecen moitas rosas,
cada alma é unha flor.

En Honra a Paco Souto [1962 - 2017]
Poeta Percebeiro bo e xeneroso
comprometido coa súa xente e coa súa terra.
#PacoSouto

Poema creado por Xurxo M. Gago Chao
http://www.galaicum.gal

Nunha localidade galega existe un dos carballos máis antigos de Galicia, o
chamado carballo do Santo Antón, tamén denominado carballo de
Vilardefrancos, na vila de San Xurxo de Artes, en Carballo (A Coruña). A
árbore é inmensa, espesa en ramas, atacada por tempadas polo visgo
invasor. O seu tronco, abarca unha gran superficie, tanta que para precisaríanse unhas sete persoas para abrazalo. Na súa parte superior existe un gran oco
orixinado por un raio moito tempo atrás, un raio que incendiou a árbore,
mais conseguiu salvar das chamas grazas aos veciños que acudiran ben
dispostos a salvalo. O raio deixou no carballo un burato de por vida, un burato en
forma de corazón, un oco inmenso moi utilizado polas mozas casadeiras
para solicitar a concesión das súas pretensións amorosas. Un oco cheo de
pequenas pedriñas. Parece toda unha milagre que unha árbore con esa
fonda ferida puidese sobrevivir con tanto esplendor ao longo dos anos. Por
iso, entre outras cousas, inda máis misteriosas, dise que é unha árbore
máxica. Dise que é unha árbore casadeira. Dise, tamén, que nela viven
seres máxicos, pero iso xa é outra historia…

http://www.galaicum.gal/2014/0....7/o-carballo-do-sant